به نقل از «طرفداری»

آنالیز تاکتیکی فینال لیگ قهرمانان اروپا؛ توخل چگونه مچ پپ را خواباند؟ | ایستگاه تاکتیک

تاریخ انتشار: ۱۰ خرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۰۸۸۱۷۵

خیلی ها معتقدند غیبت یک هافبک دفاعی در ترکیب منچسترسیتی عامل اصلی باخت تیم پپ گواردیولا در فینال لیگ قهرمانان بود اما سیتی مشکلات مهم تری نسبت به نبود هافبک دفاعی داشت

لیگ قهرمانان فصل 21-2020 با حضور دو تیم انگلیسی در فینال به پایان رسید و چلسی با کسب پیروزی 1-0 مقابل منچسترسیتی در پورتو، برای دومین بار قهرمان اروپا شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

هیچ تیمی از سال 2000 نتوانسته در اولین حضورش در فینال، قهرمان مسابقات شود و این رویه با شکست منچسترسیتی ادامه دار شد. ترکیب اولیه منچسترسیتی برای این دیدار، دچار تحولات مهمی شد و افراد بسیاری از خودشان می پرسیدند چرا پپ گواردیولا در این دیدار، یک هافبک دفاعی تخصصی در ترکیب خود نگذاشته است. با این حال منچسترسیتی به غیر از نداشتن هافبک دفاعی، در زمینه رقابت با چلسیِ توماس توخل، مشکلات دیگری هم داشت. این آنالیز تاکتیکی، تاکتیک های کلیدی هر دو تیم در فینال و تاثیرات آن ها را توضیح می دهد.

به قلم ماک پاکهی از وب سایت Total Football Analysis

ترکیب اولیه منچسترسیتی و چلسی در فینال لیگ قهرمانان اروپا

همان طور که پیش تر اشاره شد، ترکیب ابتدایی منچسترسیتی چند سورپرایز در خود داشت. گواردیولا تصمیم گرفت رودری و فرناندینیو، دو هافبک دفاعی تخصصی خود را بازی ندهد و این دومین دیداری از فصل 21-2020 بود که هیچ یک از این دو بازیکن در ترکیب اولیه منچسترسیتی از ابتدا به میدان نرفتند. ایلکای گوندوعان روی کاغذ به عنوان هافبک دفاعی بازی را شروع کرد و فیل فودن، به سمت مرکز متمایل شد تا رحیم استرلینگ در سمت چپ زمین را همراهی کند. استفاده از فودن در این نقش، دیگر سورپرایز ترکیب گواردیولا بود. ترکیب چلسی در این بازی، آشناتر بود چرا که توخل تصمیم گرفت از آزپیلیکوئتا و ریس جیمز در پست های همیشگی شان یعنی مدافع مرکزی و وینگ بک استفاده کند. استفاده از کای هاورتس در خط حمله کمی سوال برانگیز به نظر می رسید اما ستاره آلمانی با زدن گل قهرمانی تیمش، پاسخ اعتماد سرمربی را به خوبی داد.

دفاع خوب چلسی، بیلد آپ منچسترسیتی را محدود کرد

بسیاری از بینندگان بازی معتقد بودند منچسترسیتی به خاطر نداشتن هافبک دفاعی، در این بازی به مشکل خورد اما در واقع نبود هافبک دفاعی، تفاوت های رقم خورده در این بازی را توجیه نمی کند. در فاز اولیه، منچسترسیتی به نظر می رسید مشکلات چندانی ندارد چون پپ با استفاده از برند تاکتیکی خود یعنی استفاده از مدافعان کناری معکوس گرا (اینورتد فول بک) و هافبک جلوی مدافعان، سعی می کرد بیلد آپ را کنترل کند. 

چلسی در این دیدار، دفاع بسیار خوبی داشت. آبی ها از سیستم بلاک 3-2-5 فشرده استفاده کردند و حین دفاع کردن، از یک تله عریض بهره می بردند. وینگ بک های چلسی نسبت به وینگرهای حریف بسیار نزدیک می ایستادند تا مطمئن شوند ریاض محرز و رحیم استرلینگ، فضای کافی برای دریبل زدن ندارند. مدافعان مرکزی دو سمت زمین هم در دفاع از فضاهای پیش رویشان بسیار محکم عمل می کردند و در صورت نیاز هم برای حمایت از محور خط هافبک دو نفره شان، اقدام می کردند. وقتی منچسترسیتی به وینگرهای جناحین خود توپ می رساند، چلسی می توانست به خوبی آن ها پرس کند. عکس بالا نشان می دهد حین رسیدن پاس کایل واکر به ریاض محرز، بن چیلول سریعا از عقب او را پرس می کند. به شکل مشابهی نیز برناردو سیلوا از همان طرف، توسط آنتونیو رودیگر مهار می شد. این مثال نشان می دهد وقتی بازیکنان منچسترسیتی در همان فضاها حرکت می کردند، فضا برای بازی کردن آزادانه آن ها محدود می شد چون چلسی به شکلی تهاجمی آن ها را پرس می کرد. ریاض محرز که در دیدار برابر پاری سن ژرمن ستاره بازی بود، در این مسابقه حرفی برای گفتن نداشت و به ندرت او می توانست در فضا، صاحب فرصت شود و دریبل بزند. سیستم پرس عریض چلسی برای جلوگیری از رسیدن توپ به بازیکنان منچسترسیتی کاملا موثر بود و آن ها نسبت به حریف، بازیکنان بیشتری اطراف توپ داشتند.

با این حال منچسترسیتی اگر بیشتر به سوی مرکز بازی می کرد، پتانسیل شکستن خطوط چلسی را داشت. گواردیولا در این بازی تصمیم گرفت گوندوعان را به عنوان عقب ترین هافبک تیمش بازی دهد چون او نسبت به فرناندینیو و رودری، سرعت پاس بالاتری دارد و از نظر تئوری، به چلسی کمک می کرد تا از پرس چلسی بگریزد و به خط دفاعی آن ها حمله کند. با این حال منچسترسیتی در دیدار فینال نتوانست ریتم صحیح بازی و سرعت مناسب پاسکاری را تنظیم کند. چلسی با استفاده از میسون مانت و کای هاورتس به عنوان بازیکنان عریض خط حمله خود، پرس از جلو را انجام داد اما با این حال آن ها فشار لازم به مدافعان منچسترسیتی را وارد نمی کردند. تصویر بالا نشان می دهد منچسترسیتی توانست در فاز اولیه بازی خود، یک موقعیت 4 در برابر 3 بسازد، برناردو سیلوا عقب تر آمد و زینچنکو به عنوان مدافع کناری معکوس گرا، به سمت میانه میدان متمایل شد. با این حال سیتی نتوانست خطوط چلسی را بشکند چرا که آن ها از نظر عرضی بسیار فشرده بازی می کردند. در این سناریو، گرچه برناردو سیلوا پس از دویدن یار سوم، در فضا صاحب توپ می شد اما انگولو کانته سریعا می رسید تا برای گرفتن توپ اقدام کند و به چلسی اجازه دهد تا توپ را سریعا پس گیرد. 

منچسترسیتی سعی کرد از مرکز زمین حمله کند اما به خاطر پرس چلسی، به کناره ها رانده می شد

توخل سریعا تشخیص داد پرس چلسی کمی بالاست و برای حل این مشکل از هاورتس و مانت خواست کمی عقب تر بیایند و از کناره ها فاصله بگیرند. با حضور هاورتس در مرکز زمین، زینچنکو محدود تر د و آن ها به خاطر پرس چلسی، مجبور می شدند بیشتر به کناره ها رانده شوند. ساختار جایگیری منچسترسیتی دچار مشکلات مهمی بود که به این نیز اشاره می کنیم. 

منچسترسیتی و مشکلات بازی بدون مهاجم

منچسترسیتی در این بازی بیشتر غیبت یک مهاجم نوک تخصصی را حس کرد تا نداشتن هافبک دفاعی. منچسترسیتی بدون مهاجم تخصصی، بازیکنی نداشت تا بتواند به درستی میان مدافعان مرکزی حریف جایگری کند. حتی وقتی فضاها گشوده می شد، منچسترسیتی هیچ کسی را در جلوی زمین نداشت تا بتواند با دویدن صحیح، خودش را در موقعیت قرار دهد. 

فودن خیلی عقب می نشست؛ او باید وقتی رودیگر از پستش خارج می شد، پشت سر دفاع حریف قرار می گرفت

عکس بالا نشان می دهد بازیکنان منچسترسیتی نتوانستند به صورت بهینه جایگیری داشته باشند. منچسترسیتی بیش از این که بازیکنانی داشته باشد تا پشت دفاع حریف آماده استارت زدن باشد، بازیکنانی داشت که درخواست توپ می کردند تا مالکیت داشته باشند. این مسئله باعث می شد دفاع کردن برای چلسی آسان تر شود. در این عکس، کوین دی بروین عقب آمد و رودیگر را از پستش خارج کرد اما سیتی نتوانست از این موقعیت استفاده کند چون فودن هم بسیار عقب ایستاده بود و او باید از فضای میان مدافعان برای دویدن و تک به تک شدن با دروازه بان استفاده می کرد. این مسئله به تجمع بیش از حد بازیکنان در خط هافبک منجر شد. منچسترسیتی می خواست تا حد ممکن میان خطوط بازی کند اما بلاک فشرده چلسی به این معنا بود که فضاها برای سیتی به حداقل ممکن رسیده اند. در عوض چلسی در پشت خط دفاعی خود فضای زیادی به سیتی می داد اما آن ها نتوانستند از این فضاها بهره ببرند. 

در یک موقعیت نادر برای منچسترسیتی که در نیمه اول رخ داد، به واسطه پاس بلند ادرسون که در تصویر بالا می بینید، رحیم استرلینگ می توانست با عبور از ریس جیمز صاحب موقعیت شود اما لمس توپ ضعیف او باعث شد جیمز توپ را بگیرد. با این حال منچسترسیتی باید دوباره این شیوه موقعیت سازی را تکرار می کرد. استرلینگ به خاطر توانایی اش در کشاندن بازی به نقاط عرضی و طولی برای این بازی انتخاب شد اما منچسترسیتی، به ندرت سعی کرد از فضای پشت دفاع چلسی بهره ببرد. 

دفاع چلسی به خاطر عملکرد بسیار خوبش در این دیدار شایسته تمجید است چون آن ها یکدیگر را به خوبی پوشش دادند و هرگاه که سیتی سعی می کرد حمله کند، همیشه یک بازیکن وجود داشت تا بازیکن دیگری را پوشش دهد. تا قبل از مصدومیت تیاگو سیلوا، او وظیفه این کار را داشت و پس از مصدومیت او، کریستنسن این کار را انجام داد. عکس بالا نشان می دهد تیاگو سیلوا، دویدن دی بروین به سمت فضا را پیش بینی می کرد و به همین خاطر به سوی عقب می دوید تا بتواند توپ اول را بزند. جایگیری سیلوا برای چلسی بسیار حیاتی بود و در این صورت رودیگر و آزپیلیکوئتا می توانستند رویکرد تهاجمی تری داشته باشند. 

عملکرد عالی هاورتس و ورنر

از سوی دیگر چلسی برخلاف منچسترسیتی توانست به خصوص در نیمه اول، چند موقعیت عالی برای گلزنی ایجاد کند و اگر آن ها از موقعیت هایشان استفاده می کردند، نتیجه بازی می توانست 3-0 به سود چلسی شود. هاورتس و تیمو ورنر، نقش مهمی در تهدیدهای چلسی در خط حمله داشتند و حتی با حضور فرناندینیو در زمین هم منچسترسیتی کار سختی برای دفاع کردن می داشت. 

منچسترسیتی تصمیم گرفت از سمت داخل به بیرون، چلسی را پرس کند تا بتواند در میدبلاک، تجمع لازم بازیکنان در میانه میدان را داشته باشد. هدف این بود تا منچسترسیتی در میانه زمین مسلط شود و بازیکنانی اطراف کانته و جورجینیو، دو بازیکن میانه میدان چلسی باشند. همان طور که در عکس بالا می بینید، وقتی فول بک های منچسترسیتی برای پرس کردن وینگ بک های چلسی به سمت جلو می رفتند، نقش گوندوعان حیاتی می شد چون او آگاهی محیطی بسیار بالایی دارد و می توانست در زمان و مکان درست جایگیری کند. به عنوان دفاعی ترین هافبک منچسترسیتی، گوندوعان توانست تعادل ساختار تیمش را حفظ کند. چلسی در بیلد آپ خود سه مدافع مرکزی داشت و جورجینیو به عنوان عقب ترین هافبک بازی می کرد. وینگ بک های چلسی حین حمله جلو می رفتند و در عرض زمین جایگیری می کردند. مشخصا عریض بازی کردن چلسی، عاملی اساسی در تعیین نتیجه این بازی بود. 

با توجه به تحرک بالا و جایگیری عالی ورنر و هاورتس، منچسترسیتی در مهار آن ها به مشکل خورد. در عکس بالا می توانید ببینید فرار ورنر به سوی عمق باعث می شود یک مدافع مرکزی به دنبال او حرکت کند و این مسئله باعث می شد فضا برای هاورتس باز شود. همچنین می توان دید ریس جیمز به لطف حرکت ورنر، دو گزینه ارسال پاس داشت. وقتی چلسی از فضاهای بسته به لطف پرس بالای خود عبور می کرد، منچسترسیتی با شدت لازم برای باز پس گیری توپ نمی توانست دفاع کند.

گل چلسی از طریق چند عامل به دست آمد؛ اولین آن ها، مشکل ادامه دار منچسترسیتی در زمینه جلوگیری دروازه بان حریف از بازیسازی بود. ادوارد مندی به راحتی در بیلد آپ عقب زمین شرکت می کرد که می توان این را در عکس بالا دید. منچسترسیتی به شکل معمول خود پرس می کرد؛ گوندوعان عقب تر می ماند تا فضاها را پوشش دهد. از سوی دیگر، استرلینگ با عبور از سمت جیمز به سوی آزپیلیکوئتا او را مجبور می کرد تا به مندی پاس دهد. فودن باید کمی بالاتر می ایستاد تا مانع رسیدن پاسکاری رودیگر و مندی می شد. در عوض فودن نزدیک تر به جورجینیو ایستاد که توسط برناردو سیلوا پوشش داده شده بود. مندی نیز توانست توپ را به جناح مخالف برد، جایی که تعداد بازیکنان چلسی بیش تر بود و محرز به تنهایی نمی توانست کاری کند. به این ترتیب چلسی می توانست خیلی روان، بازیسازی را شروع کند. 

فرار مورب ورنر باعث شد روبن دیاش برای پوشش فضا از پست خودش خارج شود و این حرکت باعث شد شکاف بزرگی میان او و زینچنکو ایجاد شود. هاورتس توانست به خوبی از این فضا استفاده کند و مانت با ارسال یک پاس عالی از میان فضای ایجاد شده، هاورتس را صاحب توپ کرد و هافبک تهاجمی آلمانی، گل تیمش را به ثمر رساند. 

تغییرات نیمه دوم

در بین نیمه، پپ سعی کرد تیمش را در زمینه موقعیت سازی بهتر کند و چند تغییر انجام داد اما تاثیر ترفندهای او مشخص نشد چون منچسترسیتی بدون مهاجم در زمین همچنان مشکلاتی داشت. زینچنکو انعطاف پذیری بیشتری برای جابجا شدن به عنوان یک فولبک سنتی و فولبک اینورتد از خودش نشان داد و وقتی زینچنکو در عرض قرار می گرفت، گوندوعان عقب تر می نشست. دی بروین و فودن هم جایشان را عوض کردند؛ فودن نقش مرکزی تری یافت و دی بروین به سمت چپ رفت. این تغییر انجام شد تا از طریق پاس های مورب، موقعیت های بیشتری ایجاد شود و بازیکنانی که در سمت مخالف بازی می کنند بتوانند از پای تخصصی استفاده کنند. با این حال نبود مهاجم نوک باعث شد منچسترسیتی نتواند بلاک سیتی را بشکند. می توان دید که خط دفاعی چلسی در میانه زمین کسی را یارگیری نمی کرد. استرلینگ و محرزی که هیچ شوتی به سوی دروازه نداشت، معمولا عریض می ماندند. استرلینگ حتی به جای این که به سوی مرکز برود، در سمت زینچنکو قرار می گرفتد. بنابراین سیتی نتوانست از پاس های عمقی و پیش رونده مرکز زمین بهره ببرد چون کسی نبود که مقابل خط دفاعی چلسی از آن استفاده کند. 

حتی وقتی گابریل ژسوس به جای دی بروین مصدوم به بازی آمد، همان مشکلات دوباره تکرار شد. عکس بالا نشان می دهد رودیگر از پستش خارج شده و شکاف بزرگی میان سمت چپ خط دفاعی وجود دارد. ژسوس می توانست با یک استارت سریع از شکاف ایجاد شده استفاده کند اما او نتوانست و رودیگر سر جایش برگشت. در ادامه بازی، منچسترسیتی چند موقعیت امیدوار کننده ایجاد کرد؛ این موقعیت ها وقتی ایجاد شدند که منچسترسیتی سعی کرد از نیم فضاها استفاده کند و مواقعی که مدافعان چلسی به خط هافبک نزدیک می شدند. با این حال منچسترسیتی باید میان خطوط بازی می کرد و با حمل توپ سپس از کانال های ایجاد شده، استفاده می برد. با این حال آن ها بدون توپ بازی کردند و منتظر بودند پشت خط دفاعی، توپ دریافت کنند. 

عکس بالا یکی از این موقعیت های خطرناک که از این طریق ایجاد شد را نشان می دهد. استرلینگ بعد از خارج کردن رودیگر از پستش، توپ را به فودن سپرد و شکافی میان خط دفاعی چلسی ایجاد شد تا فودن به عمق بزند. این موقعیت به یک سانتر خطرناک برای منچسترسیتی تبدیل شد که چلسی توانست آن را برگشت دهد اما منچسترسیتی نتوانست این نوع موقعیت سازی را در طول بازی بار دیگر تکرار کند. 

جمع بندی

چلسی شایسته پیروزی شد چون تاکتیک های توخل کاملا جواب داد و منچسترسیتی از دقیقه هفت به بعد، هیچ شوت در چارچوبی نداشت. این نشان می دهد چلسی چگونه توانست یکی از بهترین خطوط حمله دنیا را مهار کند. چلسی همچنین چندین موقعیت عالی خلق کرد و اگر تیمو ورنر تمام کنندگی بهتری داشت، آن ها می توانستند تسلط خود در این بازی را با زدن یک یا دو گل بیشتر، اثبات کنند. منچسترسیتی و پپ گواردیولا مشخصا از این شکست ناراحت و ناامید هستند اما غیبت یک هافبک دفاعی در این دیدار عامل اصلی شکست سیتیزن ها نبود. 

اخبار داغ 

تجاوز به لیلای 12 ساله در خانه پدری اش / در تهران اتفاق افتاد قابل توجه پرسپولیسی ها؛ یک معلول مستمری بهزیستی را به حساب باشگاه پرسپولیس ریخت! دلایل 5 گانه استعفای اعضای هیات مدیره استقلال  شایعه تماس رامین رضاییان با رییس فدراسیون فوتبال هالند، کوادرادو و ادوارد مندی، بهترین های لیگ قهرمانان فصل 21-2020 تیم های راه یافته به لیگ قهرمانان اروپا 22-2021 + سیدبندی

منبع: طرفداری

کلیدواژه: لیگ قهرمانان هافبک دفاعی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tarafdari.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «طرفداری» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۰۸۸۱۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

صعود رئال مادرید به فینال لیگ قهرمانان اروپا در شب تساوی 1-1 مقابل بارسلونا (2002/5/1) / فیلم

22 سال از تقابل رئال مادرید و بارسلونا در نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا و صعود لوس بلانکوس به فینال رقابت ها گذشت.

دانلود (5.6MB)